Африка

Би требало да се извинам за тоа што го запоставив блогов во последниот месец и половина, особено затоа што е нов. Но имам убава причина за тоа: Кенија, Танзанија и Уганда. Поминав 3 недели во Кенија волонтирајќи во светата Каја Кинондо шума, проект под заштита на УНЕСКО, и уште 2 недели backpacking во Источна Африка. Имав и можност да работам во локалната селска банка, микрофинансиска институција што го промовира концептот на оддржливост со поддршка од World Wildlife Fund, што ми е важно и од академски аспект бидејќи се фокусирам на економија на развој (development) и меѓународна економија.

Не знам како би можел да ги опишам впечатоците за еден континент кој во Македонија речиси да не фигурира во јавната свест; за кој и покрај неколкуте прочитани книги, изгледни филмови, вести и документарци, искуства и луѓе кои ги запознав таму, се уште ми се чини дека знам толку малку, а има толку многу да се знае. Најблиску можам да го опишам со зборовите на Lance Morrow:

„Africa has a genious for extremes, for the beginning and the end. It seems simultaneously connected to some memory of Eden and to some foretaste of apocalypse. Nowhere is day more vivid or night darker. Nowhere are forests more luxuriant. Nowhere is there a continent more miserable."

Насмевките и еуфоријата на децата кои без разлика колку пати поминуваш покрај нивната куќа, секој пат се возбудени како да е прв: истрчуваат, извикуваат „Џамбо!„, те фаќаат за рака сакајќи да почуствуваат дали белата кожа е иста како и црната, и одат по тебе со босите ноџиња по калливата црвеникава земја... Непосредноста и отвореноста на луѓето на кои налетуваш во автобус и кои ти оставаат нивно „CV„ или телефонски број со ветување дека ќе останат во контакт... Повикот за рамазанска молитва веднаш после кој целото гратче се размрдува и сите се упатуваат во правецот на џамијата, или секоја недела преполните цркви со свечено дотерани верници од кои ечи преубава хорска и госпел музика ...Непрегледните рамнини на Серенгети каде хоризонтот се спојува со небото... Тоа се флешови од Африка кои ќе ми останат во сеќавање.

И сите оние работи на кои нема да се сеќавам како сум ги научил, но ќе ме променат како личност и моето разбирање за светот. Луѓето не се толку паметни колку што економистите претпоставуваат (rational expectations theory), но ниту се толку глупави колку што понекогаш мислат. Научив дека сиромашните можеби не знаат ништо за експоненцијалното сметање и каматите, но имаат инстинктивно разбирање за цените, ризиците и исплатливоста на бизнис-идеите. Економските неуспеси се многу повеќе резултат на лош дизајн и корупција на елитите, отколку на неспособноста на локалното население. Нема ништо подепресивно од тоа да после неколку разговори со новостекнатите пријатели, сиромаштијата за која сум читал стотици статистики наеднаш добива глас и приказна и емоционална тежина, а останува еднакво безизлезна како и пред разговорот. Сфаќаш дека сиромаштија не е само недостаток на пари и материјални добра, туку недостаток на опции во најопшта смисла на зборот. Но од таквите искуства излегуваш со ново разбирање, со восхит за оптимизмот со кој тие луѓе гледаат на животот и ново чувство на благодарност кон сето она што општествата во кои сме се родиле и живееме ни го овозможиле за да ни помогнат да станеме тоа што сме.

ПС: Бидејќи facebook ме принуди да ставам тајмлајн, сега може да бидете subscribers за полесно следење на блогот: http://www.facebook.com/goran.lazarevski